De methodische benadering bij de opvang van een patiënt met gezondheidsproblemen van wisselende urgentie en complexiteit vormt, naast klinisch redeneren, de rode draad.

Professionals die werkzaam zijn in de acute zorg krijgen dagelijks te maken met situaties waarin sprake kan zijn van snelle verandering van de gezondheidstoestand van patiënten. Soms is een situatie stabiel, voorspelbaar, met voldoende reactietijd en is er weinig risico om een fout te maken. Een situatie kan echter ook zeer complex zijn (wisselend, onvoorspelbaar, levensbedreigend), terwijl de noodzakelijke interventies zich in zo’n geval laten typeren als ingewikkeld, met kans op fouten, bijwerkingen en complicaties. Kenmerkend is dat de behandeling, vooral in laatstgenoemde situaties, gebaseerd is op stabilisatie van vitale functies en op symptoombestrijding, in afwachting van een definitieve diagnose en behandelplan. In de acute zorg wordt duidelijk hoe belangrijk directe toepasbaarheid van kennis en vaardigheden is. Beslissingen moeten vaak worden genomen op basis van minimale informatie over de patiënt en niet altijd kan uitputtend onderzoek worden verricht wat leidt naar een definitieve diagnose voordat de patiënt wordt opgenomen of naar huis gaat. Dat maakt dat het werken in de acute zorg en de doelen die gesteld worden vaak wezenlijk anders zijn dan in andere delen van de zorg.