Psychodiagnostiek bij het zeer jonge kind (0-6 jarige)

Het diagnostisch onderzoek van (zeer) jonge kinderen vraagt een eigen deskundigheid. Bij het onderzoek naar het functioneren van het jonge kind gaan we uit van het theoretisch kader Infant Mental Health (IMH) van de WHAIM/ DHAIM. Hierin staat de relatie tussen ouders en hun kind in de diagnostiek en/of behandeling centraal, ook wanneer problemen hoofdzakelijk hun oorsprong lijken te hebben bij het kind (ontwikkelingsstoornis) of de ouder (psychische problemen van de ouder). De aard van vroege interacties tussen baby en ouders blijkt in hoge mate de manier te beïnvloeden waarop genetische en constitutionele factoren in het gedrag en de ontwikkeling tot uiting komen. Kennis over de ontwikkelingsstadia in deze leeftijdsfase is van belang.

Door de toenemende kennis en ervaring op het gebied van o.a. de ontwikkelingsneurologie, infantpsychiatrie en ontwikkelingspsychopathologie wordt het belang van vroegtijdige onderkenning en behandeling steeds duidelijker. De vragen op het gebied van diagnostiek, classificatie en indicatiestelling bij het (zeer) jonge kind nemen toe. Psychodiagnostiek van de ouder-kind relatie zijn daarmee belangrijke taken.

Wat leer je?

• Je leert over de specifieke kenmerken van het onderzoek van (zeer) jonge kinderen en hun ouders/systemen, de mogelijkheden en beperkingen. Je krijgt zicht op de een aantal onderzoeksmiddelen waarmee de ouder-kind relatie in kaart kan worden gebracht (om de diagnostische middelen te kunnen uitvoeren moet doorgaans een specifieke training worden gevolgd).
• Je doet inzicht op over een breed spectrum aan ontwikkelingsbeelden, psychopathologie van jonge kinderen.
• Je leert over de hoogte van de complexiteit en veranderbaarheid van ontwikkelingsbeelden en interventiemogelijkheden.
• Je leert over de wisselwerking tussen het kind en de ouders in hun omgeving, tussen bijvoorbeeld opvoeding/stimulering en hersenontwikkeling.