De depressieve persoonlijkheidsstoornis, recidiverende depressie en therapeutische relatie

De depressieve persoonlijkheidsstoornis is relatief onbekend, maar klinisch des te meer relevant. De reden voor zijn onbekendheid is het feit dat hij nooit verder is gekomen dan de reservebank van de DSM-IV/5 en geclassificeerd wordt als persoonlijkheidsstoornis niet anders omschreven. Daarmee krijgt hij niet de aandacht die hij wel verdient. Immers veel supervisies en intervisies van recidiverende en therapieresistente depressies blijken bij nadere analyse een depressieve persoonlijkheidsstoornis of -trekken als achtergrond te hebben. Ook de therapeutische relatie wordt vaak gekleurd door gevoelens van zowel bezorgdheid en identificatie als irritatie en ontmoediging.

In de ochtend wordt de nieuwe dimensionele DSM-5*-diagnostiek door Adriaan Sprey toegepast op de depressieve persoonlijkheidsstoornis uitmondend in functieanalyse en holistische theorie. Daarna wordt het kerngedrag van de depressieve persoonlijkheidsstoornis verbonden met het symptoomgedrag (bv. recidiverende depressie), de mate waarin een patiënt oefent en het therapeutengedrag. Na theorie en plenaire modeling van de toepassing oefent u in de tweede helft van de ochtend verder in subgroepen op een eigen depressieve casus met de holistische theorie.

In de middag behandelt Maarten Lange de recidiverende depressie en wat deze oproept aan gevoelens en gedrag van de therapeut. Vijf thema’s die vaak aanwijsbaar zijn in de therapeutische relatie in de behandeling van recidiverende depressies, worden behandeld. Na plenaire modeling van de toepassing oefent u in de tweede helft van de middag verder in subgroepen op een eigen depressieve casus met deze vijf specifieke obstakels Het leren herkennen van de thema’s is de basis van de oefening (Lange, 2015).